Kulağa yalnızca bir meslek gibi gelir ama direksiyonu eline alan herkes bilir ki, aslında bu iş yola yazılan bir ömürdür. İstanbul’un sabahında başlayan telaş, gecesinde bitmeyen trafik, martı sesine karışan korna gürültüsü… Ve tüm bu karmaşanın tam ortasında, bir İETT şoförü olarak her gün başka başka hikâyelerin içinden geçmek. Gururla, vakarla, sabırla…
Her sabah direksiyonun başına geçtiğimde, önümde uzanan o asfalt bana yalnızca bir güzergâhı değil; insanların umutlarını, ekmek kavgasını, kavuşmalarını, ayrılıklarını taşımayı da emanet eder. Belki bir öğrenciyi okula yetiştiririm, belki yorgun bir işçiyi evine. Belki de hayata küsmüş bir yolcuya, camdan içeri süzülen ışıkla küçük bir teselli olurum.
Şoförlük budur işte… İnsan taşırken, insanın yükünü de taşırsın.
Ama iş yalnızca İstanbul’da bitmez.
Bu şehir, trafiğiyle şarkıların, romanların, türkülerinin bile yüklenemediği kadar ağırdır; insanı sınar, yorar, düşündürür. Yine de şoför için İstanbul’un sokakları, ezbere bilinen bir dua gibidir.
Bir kavşağında sabır, bir yokuşunda direnç, bir inişinde tevekkül gizlidir.
Sonra yollar uzar…
Edirne’den Mersin’e, Samsun’dan Muğla’ya, Artvin’in dağlarından Hatay’ın sıcağına kadar; en ücra köylere, en yalnız yollara gider bu mesleğin kaderi. Uzun yol şoförleri vardır… Gözleri yollarda, kalpleri evlerinde kalan. Far ışığında geceyi yaran, bir mola yerindeki sıcak çayı kendine arkadaş eden…
Onların ömrü kilometrelerle ölçülür; bir dağın eteğinde mola verdiklerinde, yorgunluklarında bile vakar taşırlar.
Onlar ki, şehirleri birbirine bağlayan görünmez kahramanlardır.
Ve memleketim Çıldır…
Soğuğu keskin, yüreği sıcak; kışı uzun, insanı mert.
Orada şoför olmak bambaşkadır. Tipiye inat yol açmak, rüzgâra karşı direksiyon tutmak, köy yollarında umuda sürmek demektir. Çıldır’ın şoförlerini düşünürüm bazen; elleri ayazdan nasırlı, yüzleri rüzgârın rengi gibi sert, ama gönülleri bir menekşe kokusu kadar temiz…
Onlar ki kar altında bile bir çocuğu okula, bir hastayı şehre yetiştiren sessiz destanların sahipleridir.
Bu meslekte bazen bir ağıt gibi hüzün,
bazen bir menekşe kokusu gibi derin bir sükûnet,
bazen de “kendine iyi bak gardaşım” diyen o sıcaklık vardır.
Direksiyon bir elde, emanet bir ömür ister; yol uzun, sabır büyük, dua her daim yanındadır.
Yola yazılır şoförün kaderi…
Her durağı bir hikâye, her molası bir nefes, her gidişi bir dua, her dönüşü bir şükürdür.
Ve bugün…
Bütün şoförlere, İstanbul’un kalbinden, Edirne’den Ardahan’a kadar direksiyon sallayan tüm yüreklere saygıyla eğiliyorum.
Sizler, yolun alnına yazılmış alın terisiniz.
