Rüzgâr, bir zamanlar Anadolu’nun bozkırlarından esen bir ağıttı.
Toprağın her zerresi, bir askerin yüreğinde çarpan inançla yoğrulmuştu.
Bir yanda yoksulluk, bir yanda yorgunluk,
Ama her şeyden önce: bir milletin yeniden diriliş umudu.
O gün, dağların ardında doğan güneş bir başka parladı.
Bir çift mavi göz, karanlığın içinden geleceği görür gibiydi.
O gözlerin ardında ne bir unvan, ne bir makam vardı;
Sadece “Vatan” diyerek yola çıkan bir Mustafa Kemal,
Ve onun izinde yürüyen milyonlarca isimsiz kahraman.
Mevzilerde susan silahların yerini,
Çocuk kahkahaları, özgürlük türküsü aldı.
Bir köyün tozlu yolunda, elinde kitapla yürüyen bir öğretmen,
Artık savaşın değil, bilginin askeriydi.
Çünkü Cumhuriyet, yalnızca bir yönetim değil,
Bir ruh, bir nefes, bir milletin kendi kendine verdiği sözdü: “Bir daha esir olmayacağız!”
Kadınlar, erkekler, yaşlılar, çocuklar…
Her biri bu destanın bir dizesi, bir nefesi oldu.
Bir yanda Sakarya’nın hırçın suları,
Bir yanda Dumlupınar’da toprağa düşen yiğitler…
Hepsi aynı türküyü söylüyordu kalpten:
“Yurdum var, bayrağım var, özgürüm artık!”
O günden bugüne yüz yıl geçti belki,
Ama o ilk nefesin yankısı hâlâ Anadolu’nun her köşesinde.
Bir meşale devredildi elden ele,
Bir umut büyüdü yüreklerde:- “Biz, Cumhuriyet’in çocuklarıyız.”
Bugün gökyüzüne bakan her evlat,
Atasının kanıyla çizdiği bu vatanın hatlarını görür orada.
Ve bilir ki, Her yıldız bir şehidin duasıdır,
Her rüzgâr bir gazinin nefesidir,
Her sabah, Mustafa Kemal’in “Yurtta sulh, cihanda sulh” diyen sesiyle uyanır bu topraklar.
İşte bu yüzden, bu türkü hiç bitmez.
Söylenir her nesilde yeniden,
Bir yürekten diğerine devredilen bir yemin gibi:-
“Bu vatan bizim,
Bu bayrak bizim,
Bu umut hepimizin…”
Ve biz, her Cumhuriyet sabahında yeniden söyleriz: mutlu Türk’üm diyene!
