81 ilimiz güneşin doğmadığı ölümün karanlığının çöktüğü bir güne uyandı 6 Şubat sabahında, Hatay’da en kaz altından yükselen feryatlar Edirne’de Ardahan’da, Trabzon’da, Diyarbakır’da velhasıl kelam tüm yurtta yürekleri dağladı ve Adıyaman’a, Kahraman Maraş’a seslendik 85 milyon hep birlikte ‘’Sesimizi Duyan Var mı Diye’’ tam 53.537 kişi duyamadı sesimizi.
5 Şubat akşamı kapıları kapatılıp 6 Şubat sabahı için yapılan binlerce plan bitmeyen bir sarsıntı, kulakları sağır eden bir sesle yerle bir oldu, geceye kapatılıp sabaha açılacak binlerce evin kapısı hiçbir sabaha açılmaz oldu.
Elli yıldır oturduğu mahalleyi tanıyamadı o mahallede doğup büyüyenler, enkazdaki canlarını elini bırakmayan babalar, evladına sarılarak enkazdan çıkan analar ve halen akıbetinden haber alınamayan canlar kaldı geriye.
Binlerce can kaldı betonların arasında, adeta ölümün elinden alındı kimileri, saatler önce feryatlar yükselen enkaz başlarında alkış kıyamet sevinç çığlıklarını da duyduk, enkazdan çıkan canlarını görenlerin hiçbir depreme gerek kalmadan ruhlarının enkaz altında kaldığına da şahit olduk.
Soğuktu ama üşümedik, karanlıktı ama korkmadık, yemedik ama hiç de acıkmadık, nefes aldık ama hiç yaşamadık en acısı da belki koskoca 365 gün geçti üzerinden ne kadar unutmadık desek de unuttuk ve hiçbir ders almadan yaşadık, yaşıyoruz.
Evet 6 Şubat da yaşanan depremdi elbette ama öldüren ihmaldi, ehliyetsizlikti, liyakatsizlikti ve en acısı bitip tükenmek bilmeyen para hırsımız ve binlerce cana mal olan ama gene de doymayan aç gözlülüğümüzdü.
Bir daha yaşamamayı ümit ediyoruz ama bilim bize yaşayacaksınız diye bas, bas bağırıyor peki biz ne yapıyoruz ağıt yakmaktan ve rahmet dilemekten başka?
Söyleyecek başka söze ne hacet her şey ortada ölümün bile ders veremediği insanlarız biz acıya alışmış, ölmeyi kanıksamış ve her şeyi kadere kısmete bağlamış insanlarız işte…..