SON MENZİLE YETERKEN

SON MENZİLE YETERKEN

Napuzar[1] toprağıyla

Kundağa belenen,

Hamur teknesinde,

İsli tavanlara asılı bebekliğim,

Geri dön.

 

Kimi gün ana kucağında,

Kimi gün ata ocağında,

Soluğumun donduğu,

Kara kışta kavrulduğum,

Çarıklı ayaklarım,

Çatlak dudaklarım,

Geri dön.

 

Köşeleri kıvrık sarı defterim,

Kara lastikten silgim,

İçinde benliğimi oluşturan,

İlbeyi Akkoç’lu,

Taş duvarlı köy okulum,

Geri dön.

 

Ot arabası üstünde,

Sırt üstü uzanıp,

Böcek sesleriyle,

Efkârımı dağıtan

Aylı yıldızlı gecelerim,

Geri dön.

 

Sevdası toprağa sızan,

Yediden yetmişe ozan,

Sazı sözü gönüllerde,

Bir aşılmaz kale kuran,

Gecelerden ay toplayan,

Şenlik yurdu Çıldır’ım,

Geri dön.

 

Bir efsunkâr ülküye tutulduğum,  

Şehit arkadaşımın başucunda,

Dizlerimin üstünde,

Yanıp yanıp dövündüğüm,

Kimi gün aç, kimi gün yarı aç,

Bir kızıl elma peşinde,

Bulutları örtü yapıp

Sabrın acı meyvesini yediğim,

Tok sesli yıllarım,

Geri dön.

 

Sözü sözümden öte,

Gözü gözümden öte,

Alınlarında güneşi izlediğim

Yoluma yol,

Yönüme yön olup,

Sırları Kaf dağında,

Serdengeçti hocalarım,

Geri dön.

 

Evleri taş cepheli,

Yolları taş döşeli,

Boyu soyu barışık,

Konu komşu tanışık,

Masal şehrim,

Gazi Karsım,

Ger dön.

 

Adı tarihe çakılı,

Göğsü madalya takılı,

Doruklarda çam kokulu kahraman,

Karanlıktan ışık süzen

Yalçın dağım

Sarıkamış,

Geri dön.

 

Oğlu kızı aydın yuvam,

Kışı yazı aydın yuvam,

Denizi maviye,

Mavisi yeşile tutkun,

Çimenleri döşek, gölgesi serin,

Güneş yüzlü Aydın’ım,

Geri dön.

 

Dilinde Türk’ü bulduğum,

Yolunda ülkü bulduğum,

Alıstaki umudum,

Armanı özünden yüce,

Yesi’deki kutsal aşkım,

Ata yurdum,

Türkistan’ım,

Geri dön.

 

Sahte gülücüklü zaman size kalsın.

İliklerime işleyen,

Seyri hafızamda saklı,

Uçup giden yıllarım,

Geri dön.

 

Cemal Şafak

Aydın-2021