ANA
Günün değil yılın anlamına binaen şiirle başlayalım isterseniz. Toprağa verirken içimizin yandığı, toprağına karışıp onunla sarmaş dolaş bizim de aynı otağa konduğumuz günlerin anısına duygularımı yansıtmıştım o gün. Sızımızın içimizi sızım sızım yaktığı o gün.
Gülüşüyle Yurdagül’ü bezeyip,
Tangül’üne sabır yığan anamdı.
Arzu çekiciyle can çivisini,
Ufuk gölgesine çakan anamdı.
Gülsen’in sesine, yolun sisine,
Hürriyet gözüyle bakan anamdı.
Süsen gibi Süleyman’ın kapısında aç ana,
Celal ile cemalini göster bize can ana…!
“Ana” deyince geçmişten beynime ve gönlüme takılı kalan ne güzel, ne anlamlı hasletler biriktirmişim bir bilseniz…
Uykusuz gecelerimin nur yüzlü, şefkatli, dikkatli varlığı ANAM,
“Tay tay…!” yürürken düştüğümüzde canı yanan ANAM,
Gecenin bir yarısı kalkıp üzerimizden kayan yorganla bizi sarıp sarmalayan ANAM,
Beni sıcacık yüreği ellerime yansımış halde okuluma teslim eden ANAM,
Yemediğimde yemeyen, üşüdüğümde üşüyen, güldüğümde gülen, ağladığımda içi yanan ANAM,
Elime bir dilim ekmek verip “Arkadaşlarının da nefsi çeker.” Diye sokağa çıkarmayan yine ANAM,
Biz uyumadan uyumayan, uyandığımızda ise ne zaman kalktığını bilemediğimiz fedakâr ANAM,
Okuldan aldığımız karnemizi, diplomamızı ilk defa ona gösterip saçımızın okşandığı günler…Ah o ANALI günler …!
Bize aile olmanın çok değerli olduğu fikrini aşılayan ANAM,
Kardeş ve akraba sevgisini, komşu hakkını, arkadaş ve misafir değerini hissettiren ANAM,
Komşu evindeki cenaze nedeniyle günler boyu radyo-televizyon açmayan, yüksek sesle bile konuşmamıza izin vermeyen, üç gün boyunca matemli insanlara yemek taşıyan ANAM,
Büyüklere saygıyı kendi uygulayarak bizlere hissettiren ANAM,
Peygamber efendimiz “Cennet anaların ayakları altındadır.” Demiş ya. Gelin onlara bu dünyayı da cennet yapalım. Korkak ve hasta ruhlu canilerin analarımızın canına kastetmesine engel olalım.
YAŞAYAN VE AHİRETE İNTİKAL ETMİŞ ANALARIMIZIN ÖNÜNDE SAYGI İLE EĞİLİYORUM…!
