Daha önceki yazılarımdan birinde “Özlüyorum” başlığı ile hasret duygularımı dile getirmiştim. Günümüz sosyal hayatındaki bazı gelişmelerin ve oluşumların da nasıl bir dünyada yaşadığımızı anlatıyor olması düşündürücü.
Şöyle ki;
-İnsanın insanı katli dayanılmaz ölçülere ulaştı, kadına şiddetin yanında insana şiddetten çok daraldım.
-Ağzı var dili yok hayvanların gözlerimiz önünde çok büyük acılar yaşamasından usandım.
-Çöpten günlük nafakasını toplamak için utancından gecenin bir vakti kuytu yollarda sessizce hareket eden öz canlarımızı gördükçe üzüldüm.
-Yaşadığımız dünyadaki tüm tabii güzelliklerin, çevre katilleri tarafından heba edilmesinden bıktım.
-Üç kuruş fazla kazanacağım diye arkadaşını, akrabasını, konu komşusunu aldatanları izlemekten yoruldum.
-İnsanlara sevdiği için değil çıkarı için yaklaşanlardan kaçtım.
-İlmi ve dini bilgisini kazanç olarak satmaya çalışanlardan korktum.
-Siyaset için, parti için, parti lideri için kendi öz değerlerini unutup canı ve kanı bir olan yakınlarıyla tartışıp kalp kıranlardan uzaklaştım.
-Tehlikeli bölgelere aile konutu yaptırıp, felaket geldikten sonra “Jet hızıyla yaraları sarıyoruz.” Diyen yalancılardan nefret ettim.
-Etrafına hava atmak için çocuğunu kobay olarak kullanan anne-babaların varlığına şaşırdım.
-Ömründe iki kitap bile okumayıp gazete manşetleriyle bilgiçlik taslayan, doktor, mühendis, öğretmen gibi davranan kara cahilleri kendi dünyamdan attım.
“Çörek mi vatan mı?” diye sorulduğunda çöreği tercih edenleri görüp yıkıldım.
-Konuşulacak yerde konuşmayan, susması gereken yerde konuşanları görünce çıldırdım.
-Forma için, renk için varını yoğunu kullanıp, çocuklarının geleceğini haraç mezat satan öngörüsüz kişiliklerden sıkıldım.
Kısacası,
-Politikacıların yalanlarıyla beslenen açgözlülerden, inancını, imanını kara cahillerin peşinde harcayanlardan bunaldım artık.
Güzel bir dünya isterken, çok güzel duygular taşıyan insanlarla yani bizim olan insanlarla da nefes alacağım bir dünya nasip eyle Allahım..!
Cemal Şafak / Aydın
